همیشه ی ارتباط صمیمی با انیمیشن ها داشتم. حتی اگر اغراق نکرده باشم، میتونم بگم انیمیشن رو بیشتر از فیلم های سینمایی دوست دارم. معمولاً هم تمام اونها رو میبینم و نمیزارم چیزی از دستم در بره. ی جورایی کودک درونم با کارتون رابطه خوبی داره.
امشب فرصتی شد تا انیمیشن COCO رو ببینم. انیمیشن قشنگی هست. گویا اسکار هم برده و جوایز بین المللی زیادی هم نصیبش شده. داستان بیشتر پیرامون تعصب های خانوادگی و آنچه ممکنه بر سر استعدادهای کودکان بیاورد. البته داستان بیشتر مفهومی مثبت داره. مفهومی عمیق و دوست داشتنی در مورد خانواده. شاید مهم ترین مفهوم دنیا همین خانواده باشد که خیلی ها از داشتن آن ، و یا داشتن نوع خوب آن محروم هستند.
بچه که بودم فیلم پدر خوانده رو خیلی دوست داشتم و بارها و بارها اون رو تماشا کردم. اگر بگم بیشتر از بیست بار، غلو نکردم. توی اون فیلم هم خانواده مفهوم بسیار پر رنگی داشت.
هر چه هست و نیست، داشتن ی خانواده سالم و پر نشاط، در سلامت روان ما نقش بسیار پر رنگی دارد. خانواده ای که اگر نباشد، و یا اگر نوع مناسب آن نباشد، لازم است در سنین نوجوانی و بزرگسالی، سالیان درازی را صرف اصلاح ناهنجاری هایی کنیم که با داشتن یک خانواده متحد، سالم و با نشاط از دست داده ایم.
به هر حال، اگر فرصتی در بین دغدغه های زندگی پیدا کردید، انیمیشن کوکو را ببینید و یادی از فراموش شدگان دنیای مرگ کنید.